De week is voorbijgevlogen, de projecttraining was heel interessant en ik was verbaasd over hoe makkelijk ik me over mijn onzekerheid kon zetten. Ik moet toegeven dat ik me in het begin erg ongemakkelijk voelde bij het oefenen van de pitch maar nadat ik het zag als toneelspelen viel er een last van mijn schouders af. Ik was even niet meer ‘Isa met al haar onzekerheden’ maar ik was de ‘Isa die jou wat gaat verkopen’. Ik vond het leuk om te doen, om in te spelen op de behoeften van anderen. Zelfs wanneer mensen misschien niet eens wisten dat ze die behoeften hadden, kon je de interesse aanwakkeren.
Vandaag was het tijd om het oefenen in de praktijk te brengen. Mijn eerste echte werkdag als straatverkoper. Het negatieve stigma wat daaromheen hangt probeerde ik naast me neer te leggen, uiteindelijk had ik zelf invloed op hoe mensen het gesprek met mij zouden ervaren. Ik stelde mezelf als doel dat ik mensen een goed gevoel wilde geven, niet per se dat ik heel veel wilde verkopen.
Op de vestiging pakte we onze spullen in en sleepte we alles mee de trein in. Onderweg kletste ik met mijn collega en voordat ik het wist waren we al in de stad waar ik mijn eerste werkdag zou hebben. Nu we hier waren voelde ik toch wel lichte kriebels van de zenuwen opkomen. Zouden mensen blijven staan om met mij te praten? Hoe zouden ze reageren? Zou ik mijn pitch nog weten wanneer ik iemand aan zou spreken? Ik probeerde de twijfels en onzekerheden naast me neer te leggen door mijn rol weer aan te nemen. Even niet meer de Isa met onzekerheden zijn, sprak ik mezelf streng toe. Wonderbaarlijk genoeg leek het iets te helpen.
We bouwde onze stand op en voordat ik het wist was mijn collega al bezig met het aanspreken van mensen. Even keek ik gefascineerd toe maar toen verzamelde ook ik al mijn moed om iemand aan te spreken.
“Goedendag mevrouw, kijkt u wel eens naar de wereld draait door?”
Dat was het begin van de pitch. Ik probeerde mensen lid te maken van de VARA en een bijkomend voordeel was dan dat ze naar de shows toe konden.
“Ik heb geen zin in jouw onzin.”
Lichtelijk verbaasd bleef ik staan. Dit ging niet helemaal volgens plan. Ik had nog niet helemaal rekening gehouden met het feit dat mensen natuurlijk ook super bot konden reageren. Maar goed, dat was ik wel gewend natuurlijk. Ik besloot om mezelf niet uit het veld te laten slaan en ik sprak nog iemand aan. Dit ging een stuk beter dacht ik enthousiast. Het lukte me om bij het einde van mijn pitch te komen maar daar hield het op. Ik had nog geen sale maar wel een leuk gesprek dus het ging de goede kant op dacht ik tevreden.
Na nog een aantal pogingen had ik eindelijk mijn eerste echte inschrijving. Nadat ik alle gegevens opgeschreven had en een welkom cadeautje had meegegeven, zag ik mijn collega op een paar meter afstand veel te enthousiast gebaren. Lachend liep ik naar hem toe en gaf hij me een high five.
“Lekker bezig Isa! Je eerste inschrijving!”
Het voelde goed en smaakte naar meer dus ik ging snel weer aan de slag. De inschrijvingen bleven komen en ook wanneer het geen inschrijving werd had ik leuke gesprekken. Ik was hier goed in. Het was mijn eerste dag en ik had het target gehaald. En stiekem was ik heel trots op mezelf dat het me gelukt was.
Eenmaal terug op de vestiging kreeg ik nog meer high fives en felicitaties. Mijn collega kwam aanlopen en duwde een biertje in mijn hand.
“Dit moet natuurlijk wel gevierd worden he!”