Met een diepe zucht bekeek ik het eindresultaat in de spiegel. Ik was niet ontevreden. Het enige bewijs van mijn huilbui waren mijn nog ietsjes waterige ogen, maar verder had ik het voor elkaar gekregen om alles weg te werken. Ik liep weer terug naar mijn kamer toe en besloot ook een zwarte broek aan te doen. Weer keek ik even in de spiegel, ik voelde me eigenlijk best prima in deze outfit. Ik keek even rond in mijn kamer om te bedenken wat ik mee moest nemen en deed ondertussen alvast mijn jas aan.
Telefoon, portemonnee, sleutels; check. Ik was klaar om te gaan.
Ik liep de trappen af en bij de laatste trap was ik nog even extra voorzichtig. Ik was nog niet gewend aan die immens steile trap en onhandig dat ik ben wilde ik toch voorkomen dat ik eraf zou donderen. Ik lachte even in mijzelf, zou ook echt wel wat voor mij zijn om nu net voordat ik een sollicitatiegesprek heb van die trap af te donderen. Maar gelukkig ging het goed en opgelucht stond ik onderaan de trap. Bij het openen van de deur kwam er een warme zomerse lucht mij tegemoet. Het zonnetje scheen en er was amper een wolkje te bekennen, misschien was die jas toch wat fanatiek geweest.
De warmte van het zonnetje en daarbij die van mijn jas gaven mij een veilig en geborgen gevoel dus ik besloot mijn jas toch maar aan te houden. Het was niet ver lopen, een minuut of tien en met dit weer was dat absoluut geen straf. Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik nog een half uur had voordat ik daar moest zijn. Ik besloot een kleine omweg te maken door de stad. De winkeltjes gleden aan mij voorbij terwijl ik in een hoog tempo voorbijliep. Het was pas nadat ik mij bedacht dat ik expres een omweg nam om de stad te zien dat ik mijn tempo aanpaste en genoot van alles om mij heen. Ik keek in de winkeletalages, keek naar de mensen die voorbijliepen en ik genoot van de fluitende vogeltjes.
Twintig minuten later stond ik uiteindelijk voor de deur bij het bedrijf waar ik de sollicitatie had. Ik keek even naar binnen voordat ik de deur openmaakte. Ik zag een paar mensen staan die hooguit een paar jaar ouder waren dan ik. Toen ik de deur openmaakte werd ik meteen begroet door iemand die zich voorstelde als Menno, de salescoach en met hem zou ik ook het sollicitatiegesprek hebben. Ik stelde me voor aan de andere mensen die daar stonden en kwam erachter dat ze allemaal een sollicitatiegesprek zouden hebben.
Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn lichaam voelde vervelend aan toen de zenuwen omhoogkwamen. Ik kreeg een droge keel en bleef maar slokken nemen van het flesje water dat ik had mee genomen. Het besef dat het een groepssollicitatie zou worden kwam als een klap binnen en ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. De twijfels over mezelf kwamen hard binnen. Op dat moment vloog ook de harde realiteit over hoe kapot ik was binnen. Mijn benen voelde week en mijn handen begonnen steeds meer te trillen. Ik voerde een gesprek op de automatische piloot maar ik was er absoluut niet meer bij met mijn gedachten. Het moment van de waarheid was daar, we moesten mee naar boven voor de sollicitatie. Met zweethandjes nam ik plaats op een van de stoelen die om de grote witte tafel heen stond.