Tien jaar geleden werd ik gedwongen om in de achtbaan zonder einde te stappen, verloor ik deeltjes die ik niet kon missen, veranderde de gezichten die ik voorheen vrienden noemden en dacht ik dat ik de wedstrijd niet kon winnen. Meerdere keren heb ik op het punt gestaan om op te geven, maar wat ben ik nu oprecht blij dat ik dat niet heb gedaan. Ik heb het volgehouden tot het einde van de ellende.
Nu, tien jaar verder, neem ik jullie graag mee hoe het gebroken meisje van toen zich ontwikkeld heeft in de persoon die ik nu ben. Het is een lange weg geweest maar het was elke worsteling waard. De donkere dagen hebben plaats gemaakt voor dagen gevuld met lichtpuntjes. De grootste strijd is gestreden en ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben.
Balans
Al is gelukkig zijn voor mij niet dat het elke dag maar goed moet gaan. Het betekent voor mij dat ik een balans heb tussen de goede en mindere dagen. En dat ik op een mindere dag mezelf ook kan overgeven aan dat gevoel, want zeg nou eerlijk; het is toch ook helemaal niet realistisch om te denken dat je je elke dag maar goed moet of kan voelen?
Terwijl ik dit aan het schrijven ben merk ik dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Zoals ik al aangaf zijn er ontzettend veel dingen veranderd en gebeurd in die tien jaar. Ik ben bijvoorbeeld afgestudeerd waardoor ik mezelf nu een pedagoog mag noemen. Al ging dat ook niet helemaal zonder slag of stoot, ik ben eerst twee keer gestopt met een opleiding omdat ik die toch niet zo leuk bleek te vinden. Daarnaast ben ik door het wisselen van studies ook nog twee keer verhuist naar een andere stad waardoor ik in de afgelopen tien jaar in vier verschillende steden gewoond heb. En wat heb ik een prachtige mensen ontmoet in die tien jaar tijd. Gezichten die zullen blijven zoals zij zijn, wat er ook gebeurt.
Na mijn opleiding ben ik gaan werken maar ik merkte al snel dat ik meer wilde dan alleen werken, ik besloot mijn huur op te zeggen, ontslag te nemen en eigenlijk vrijwel alle spullen die ik had te verkopen en binnen een paar maanden begon ik een nieuw avontuur. Ik vertrok voor onbepaalde tijd naar Australië om daar te werken en te reizen. Het plan was om daar een jaar tot twee jaar te blijven maar ook bij mij gooide corona roet in het eten. Drie maanden later zat ik namelijk alweer in het vliegtuig terug naar Nederland.
Eenmaal terug in Nederland besloot ik het beste te maken van de situatie en voor mezelf te beginnen om mijn droom werkelijkheid te maken; mensen coachen door het inzetten van schrijven. Want, doordat ik geschreven heb over mijn donkere periode ben ik weer in het licht terecht gekomen.
Hierna
In de komende blogs zal ik steeds situaties beschrijven die voor mij betekenisvol, leerzaam of inspirerend geweest zijn. Ik zal proberen om inzichtelijk te maken hoe ik bezig geweest ben met mijn persoonlijke ontwikkeling om mezelf deeltje voor deeltje weer op te bouwen nadat er gevoelsmatig niks meer van mij over was. En wie weet; wellicht haal jij ook iets uit de weg die ik heb afgelegd.
Hoop doet leven, blijf hoop houden en vertrouw erop dat het beter zal worden. Dat is wat mij gered heeft.
Heb je mijn verhaal nog niet gelezen en ben je daar benieuwd naar? Begin dan met lezen bij het begin van het einde.