Met de grootste glimlach op mijn gezicht sinds tijden bedankte ik hem en genoot ik van de eerste slok van het ijskoude bier. De zomer is altijd mijn favoriete seizoen geweest. De warmte van de zon voelde altijd op een bepaalde manier vertrouwd, alsof het de ijzige kou van binnen een beetje verdrong. De wereld leek altijd meer te lachen wanneer de zon had besloten om zich weer te laten zien. Dat was ook nu het geval. Ik voelde dat mijn wangen een rozige blos kregen door de combinatie van de hele dag buiten in de zon werken en de eerste slokken van mijn biertje.
Het kaboutertje met de ‘delete knop’
Ik werd voorgesteld aan een man of 20 en ik wist allang de namen niet meer. Altijd wanneer mensen zich voorstelde aan mij was het alsof er een kaboutertje in mijn hoofd zat die meteen op de ‘delete knop’ drukte. Onthouden van namen was absoluut allesbehalve mijn sterkste kant. Maar nu ik al deze mensen leerde kennen maakte ik me daar geen moment druk om. Het was alsof ik in een warm bad terecht gekomen was, deze mensen ontvingen mij met open armen en dat voelde zo goed. Eindelijk een plek waar ik gewoon ‘Isa’ was en hopelijk ook kon blijven. Ondertussen had ik ook al tig keer verteld waar ik vandaan kwam en had ik er een mooi verhaal van gemaakt waarom ik was verhuisd. Uiteraard benoemde ik niks over de donkere wolk die ik achter probeerde te laten maar gooide ik het op de studie die ik hier wilde doen. Het was voor iedereen aannemelijk dat dat de reden was dus niemand vroeg door, al was ik daar diep van binnen soms wel bang voor.
Een paar biertjes verder liep ik weer naar huis toe. De zon liet zich nog zachtjes zien en voelen maar het zou niet lang meer duren voordat de maan haar plek in zou nemen. In gedachten verzonken hoorde ik mijn naam en het duurde even voordat ik door had dat iemand mij geroepen had. Verrast keek ik om en zag ik Vera net weglopen bij het terras.
“Hoe was je eerste werkdag?”
“Ja echt superleuk! Ik heb mijn target gehaald en de mensen zijn echt super
aardig allemaal!”
Vera reageerde enthousiast dat ze trots is op me en het zo goed van me vindt dat ik al zo snel een baan gevonden had. Ik voelde dat ik straalde toen ik vertelde over mijn dag en het compliment van haar ontving.
“Dus wat zijn jouw plannen verder nog?”
“Ik heb geen idee eigenlijk.”
“Ik zat net te denken he, ben jij morgen niet jarig?”
Verrekt, dat was morgen inderdaad. Door alle nieuwe indrukken was ik bijna vergeten dat ik morgen 18 werd. Mijn symbolische getal voor een nieuw leven. Ik was morgen officieel volwassen.
“Ja klopt, ik ga morgen naar mijn ouders toe om het te vieren.”
“Nou dan lijkt het me wel duidelijk wat we vanavond gaan doen, we gaan stappen!”
Ik moest lachen om Vera. Op de manier waarop Vera het zei wist ik dat ik er niks tegenin kon brengen dus ging ik er maar in mee. Tegelijkertijd was ik opnieuw zo dankbaar dat Vera in mijn leven gekomen was. Ik wist dat het hoe dan ook een goede avond zou worden. We liepen eerst nog even langs de supermarkt zodat we thuis ook wat lekkers te drinken hadden.
Op naar een mooie avond, op naar mijn nieuwe leven.