Voordat ik het wist was het alweer tijd om terug te gaan om me om te kleden voor het avondeten. Ik liep terug naar de kamer en vertelde mijn ouders over de ontzettend leuke dag die ik gehad had, over de mensen die ik had leren kennen en over de grappige dingen die we gedaan hadden.

“Hee trouwens, mag ik vanavond met die mensen mee naar de stad?”
“Welke mensen? En hoe ga je daarheen? En hoe laat ben je terug?”
“Ja die mensen die ik vandaag heb leren kennen. En uhm.. Ja dat weet ik eigenlijk niet.”
“Nou dan is het dus een nee. En ik wil eerst die mensen zien voordat jij mee gaat met hen naar de stad. Dus vanavond niet misschien later deze vakantie.”
“Mam… Meen je dat serieus?”
“Ja Isa. En nee is nee, nu niet over doorgaan anders gaat het deze vakantie helemaal niet meer gebeuren.”

Ik wist dat als ik nu daarover door zou gaan het inderdaad helemaal niet meer zou gebeuren dus ik hield heel verstandig mijn mond. Ik baalde er wel enorm van maar ik hoopte dat het dan een andere dag wel zou mogen.

Die avond zag ik de mensen die ik had leren kennen weer na het eten.

“En Isa, ga je mee vandaag?”

Ik keek weer in die onwijs helderblauwe ogen waarin ik helemaal weg kon dromen. Shit. Wat was het stom dat ik niet gewoon met hen meekon vanavond.

“Nee vanavond mag het niet. Mijn ouders willen jullie eigenlijk een keer zien en ze willen weten hoe laat we terug zijn en waar we heen gaan en die dingen allemaal.”
“Ah jammer!”

Ik zag aan zijn gezicht dat hij het echt oprecht jammer vond. Het was zo lang geleden dat mensen mij mee wilden hebben met op stap gaan en al helemaal dat iemand het jammer vond dat ik niet mee kon. Ik baalde nog meer.

“Gaan jullie een andere dag ook nog daarheen?”
“Ja vast wel! Kan je dan wel mee?”
“Ja ik hoop het. Mijn ouders willen dat gewoon weten en dan kan ik misschien wel mee.”
“Dat zou super leuk zijn! Misschien kan je overmorgen mee, dan gaat er ook iemand mee van het animatieteam en dan gaan wij waarschijnlijk ook weer.”
“Ja goed plan! Dan mag het vast wel.”
“Super leuk! Wacht even ik loop heel even naar Bente toe.”

Hij draaide zich om en ik zag hem even met Bente praten. Ze keken even naar mij en praatten toen weer verder. De bekende adrenalinekick stroomde weer door mijn aderen en mijn hartslag schoot omhoog. Het enige dat ik kon denken was dat ze mijn verhaal wisten. Ze bleven nog een paar seconden daar staan en liepen toen weer naar mij toe. Ik had me al voorbereid op het ergste, het was ook te mooi om waar te zijn dat hier niemand het zou weten.

“Isa, we hebben een plan.”

Volledig gechoqueerd over dat ze niet over mijn verhaal begonnen, stamelde ik iets wat leek op een vraag wat dat plan zou zijn.

“Wij blijven vanavond ook hier en dan gaan we overmorgen met zijn allen stappen.”

Ik was even sprakeloos. Zeiden ze nu echt dat ze voor mij hier zouden blijven? Alleen omdat ik niet mee kon vanavond? Terwijl ze mij net een dag kenden?

“Jullie moeten gewoon gaan hoor vanavond als jullie willen! Jullie kennen mij net een dag.”
“Ja dat maakt niet uit. We kunnen net zo goed overmorgen met zijn allen gaan. Dan hoef jij vanavond ook niet alleen hier achter te blijven.”

Ik snapte er echt niks van. Door alle deeltjes die ik was verloren door alle haatdragende opmerkingen kon ik me niet voorstellen dat ik dit nog ‘waard’ was. Ik kreeg kriebels in mijn buik en een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.

“Dat zou ik super leuk vinden!”
“Top, wij ook. Dus dan doen we dat!”