“Mam, ik moet even met je praten.”
“Wat is er mop?”
“Ik wil naar een andere school toe.”
“Waarom dat dan?”
“Ja gewoon, ik vind de mensen op mijn school niet leuk en ik wil naar een andere school toe.”
Mama had geen idee hoe erg het was op school. Ik wilde het haar niet vertellen. Ergens schaamde ik me ervoor dat het zo erg uit de hand gelopen was, ook al had ik daar helemaal geen invloed op. Iets hield me tegen om het haar te vertellen op dat moment.
“Je hoeft hierna nog maar twee jaar naar school toe. Kan je dat niet gewoon nog even volhouden?”
“Nee ik wil echt naar een andere school toe.”
Ze keek me verbaasd aan omdat ik zo stellig was over het feit dat ik naar een andere school toe wilde. Het kwam voor haar uit het niets en dat merkte ik aan haar.
“Ik denk er nog over na.”
Het was in ieder geval geen ‘nee’ dus daar was ik al wel blij mee. Maar ik moest er wel voor zorgen dat het een ja zou worden. Ik zag dit echt als een kans om de ellende te stoppen of in ieder geval te verminderen. En daar was ik zo ontzettend erg aan toe. Even minder ellende en weer even normaal kunnen ademen.
“We kunnen toch in ieder geval kijken of het mogelijk is om te wisselen? Als ik nou alles zelf regel, dan hebben jullie daar toch geen last van?”
“Ik zal morgen wel even bellen, maar dat is nog geen ‘ja’. Ik kijk wel even of het mogelijk is en dan hebben we het er nog over.”
Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Ik kreeg eindelijk weer een fijn warm gevoel in mijn buik. Ik had weer hoop op dat het beter zou kunnen worden. Ik sprong op en ik gaf mama een dikke knuffel.
“Thanks mammie!”
Ze moest lachen en ik liep naar boven toe. Lekker douchen en slapen. Het leek eindelijk een keer niet zo erg om te gaan slapen, morgen zou het eindelijk beter kunnen worden. Ik had eindelijk weer iets om naar uit te kijken, hoopte ik.
De volgende dag kwam ik vrolijk beneden en ik sprak af met mama dat ze in de loop van de dag de school zou bellen. Op school kon ik aan niks anders meer denken. Ik hoopte zo dat dit door zou gaan. Ik had gelukkig een korte dag op school en toen de bel ging fietste ik zo snel mogelijk naar huis toe.
“En mam? Wat zeiden ze?”
Vol verwachting keek ik haar aan. Dit was het moment van de waarheid. Nu moest ik eindelijk goed nieuws krijgen. Eindelijk na al die maanden met ellende zou dit het moment moeten zijn dat er een lichtpuntje zou komen in mijn leven.
“Ik heb niet zulk goed nieuws Ies, die school zit helemaal vol en kunnen niemand meer aannemen. Daarna heb ik ook nog even een paar andere scholen gebeld, maar echt alles zit vol. Het is geen optie om te wisselen van school.”
En daar stond ik.
Ik voelde mijn bloed wegtrekken uit mijn gezicht en ik hapte naar lucht. De achtbaan kwam in zijn volgende versnelling terecht en met moeite bleef ik op mijn benen staan. Ik bedankte mijn moeder voor het bellen en ik liep de trap op naar mijn kamer. Ik lag op mijn bed en ik dacht aan de sterren. Zouden er nog wel mooie momenten zichtbaar worden als ik langer zou wachten? De zomervakantie begon bijna maar daarna moest ik nog twee jaar naar dezelfde school toe. De komende jaren zal er niks veranderen. Maar aan de andere kant was opgeven eigenlijk ook geen optie meer. Ik moest door, al moest ik de kracht om door te gaan uit mijn tenen halen.