1.12 De achtbaan zonder einde

Ik hoorde een deur dichtvallen en ineens was het oorverdovend stil. De bons galmde nog even door de gymzaal heen maar daarna was alles weer ‘normaal’. Iedereen ging verder waarmee hij bezig was. Het was alsof ik in een film speelde en de regisseur het script ineens veranderd had. De setting was 180 graden gedraaid, het leek weer een normale klas te zijn die rustig aan het gymmen was. De monsters waren verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor ‘normale’ scholieren. Langzaam kwam ik ook weer in beweging en hervatte ik het spel waarmee ik bezig was.

Het schelle fluitje van de leraar kondigde aan dat de les was afgelopen. Met grote passen liep ik naar de kleedkamer om zo snel mogelijk mijn spullen te pakken. Ik hield mijn gymkleding aan en wisselde alleen mijn schoenen om. Ik deed mijn jas aan, gooide mijn spullen in mijn tas en liep zonder nog om te kijken de kleedkamer uit. Angstvallig keek ik om me heen of ik het groepje nog ergens zag staan. Maar de kust was veilig.

Mijn handen trilden nog een beetje van alle spanning waardoor het lastig was om mijn fiets van het slot af te halen. Na een paar pogingen lukte het me eindelijk en kon ik weg van die donkere plek. De hele fietstocht was ik diep verzonken in gedachten. De ‘film’ van die dag speelde zich keer op keer af in mijn hoofd. Steeds bleef ik bij hetzelfde stukje hangen, het stukje waarbij de opmerkingen mij niet meer raakten. Hoe vaak ik ook op dat stukje bleef hangen, het werd mij niet duidelijk of het een positieve verandering was of dat ik me zorgen moest gaan maken om mezelf. Er leek een gapend zwart gat te zitten op de plek waar mijn hart er eerder nog voor zorgde dat ik dingen kon voelen. Het was alsof ik helemaal leeg was, helemaal afgevlakt en kapot gemaakt. Ergens leek het me heel fijn als ik niks meer zou kunnen voelen. Dan kon ik de wedstrijd misschien langer volhouden. Maar aan de andere kant vroeg ik me af of het niet was dat ik niks meer wilde voelen.

Eenmaal thuis trilde mijn telefoon en werd ik met een ruk uit mijn gedachten gehaald, terug de realiteit in. Ik plofte neer op mijn bed en haalde mijn telefoon tevoorschijn.

“Omg, Isa. Wat heb jij gedaan?!”

Een berichtje van een vriendin die ik niet vaak sprak.

“Ik heb t al zwaar genoeg, ik wil het er niet over hebben.”
“Ja echt facking vies man, ik schaam me dat ik met jou omging.”
“Je bent niet de enige.”
“Ja dat snap ik, gadverdamme man. Echt heel vies.”
“Je zou mijn verhaal toch niet geloven.”
“Als het niet waar zou zijn, dan zou niet iedereen het weten.”
“Is goed, ben je nu klaar?”
“Klaar met jou ja, doei Isa.”

Deze woorden raakten me, in tegenstelling tot de opmerkingen eerder die dag, heel hard. Het was een achtbaan waar ik in zat, zonder einde. En op dit moment werd ik ontzettend misselijk van alle loopings. Steeds wanneer het karretje weer langs het beginpunt kwam hoopte ik dat ik mocht uitstappen. Maar bij elk rondje ging ik alleen maar harder. Er viel een druppel op mijn telefoon en toen besefte ik pas dat er tranen over mijn wangen rolden. Ik was verscheurd door verdriet en daarmee had ik antwoord op mijn vraag, ik kon wel nog iets voelen. Ik las het gesprek steeds opnieuw, in de hoop dat de zinnen zouden verdwijnen.

Ze schaamde zich voor me.

Ze was klaar met mij.

Het was een mantra dat ik bleef herhalen totdat de pijn in mijn lichaam ondragelijk werd. Elk deeltje in mijn lichaam schreeuwde het uit. Het karretje versnelde nog meer en ik werd nog misselijker. Ik sprong op, rende naar de wc en gooide alles eruit. Verslagen liet ik mezelf op de koude tegels zakken. Voor een paar minuten sloot ik mijn ogen en negeerde ik alles wat ik voelde. Toen ik mijn ogen weer opende merkte ik dat het zwarte, lege gat zijn plek weer had ingenomen. Dit keer vroeg ik me niet af of het blijvend zou zijn maar was ik alleen maar heel blij dat het weer terug was. De achtbaan werd me teveel en het idee dat hij alleen maar versneld zou worden de komende tijd maakte me moedeloos.

Hoeveel rondjes moest ik nog volhouden voordat het eindelijk zou stoppen?