Ik keek recht in de hoopvolle helderblauwe ogen van Lars en ik wist dat ik dat op geen enkele manier kon afslaan. Niet dat er ook maar een haar op mijn hoofd eraan dacht om hier niet op in te gaan. Ik was volledig in de ban van zijn ogen. Ik pakte zijn hand aan en we begonnen ritmisch te bewegen op de muziek. Ik voelde de ogen van Emma branden in mijn rug maar het kon mij even niks meer schelen.
Ik genoot van het lichamelijke contact en ik ging volledig op in de muziek en zijn aanraking. Zijn gezicht kwam steeds iets dichterbij totdat onze lippen elkaar raakten. We zoenden en dansten totdat we de harde stem van Ben hoorde met de mededeling dat we ergens anders heen zouden gaan.
Eenmaal buiten voelde ik iemand mijn arm pakken. Toen ik omkeek zag ik de glinsterende ogen van Bente.
“Zo, dus jij vindt Lars wel leuk hè.”
Ik voelde mijn wangen kleuren en ik begon te giechelen.
“Maybe baby.”
“Oeh moet je nou blozen.”
Ik keek weg en ik voelde me intens gelukkig.
“Ja ja, ik zie het wel hoor. Jullie zijn ook wel echt heel schattig samen.”
“Ja vind je?”
“Jazeker!”
“Ik denk alleen dat Emma mij nu haat.”
“Hoezo dat?”
“Ja zij vindt hem ook leuk en had hem geclaimd gister.”
“Je kan een persoon niet claimen, het moet wederzijds zijn. Dus ik zou me er niet druk om maken als ik jou was.”
“Ja dat is ook wel zo inderdaad.”
“Nou dan!”
Huppelend liepen we de volgende club binnen en voordat ik het wist stond Lars weer naast me.
“Klaar om verder te dansen?”
“Met jou altijd.”
Hij pakte mijn hand en we gingen verder waar we gebleven waren. Ik had het gevoel dat ik in de zevende hemel was. Ik danste met een leuke jongen en de alcohol in mijn bloed hielp daar ook wel aan mee. De wereld om ons heen leek verdwenen te zijn, alsof alleen wij aanwezig waren in de club. Alsof de tijd even stilstond en alle ellende een nachtmerrie geweest was waar ik eindelijk uit was ontwaakt.
Ik had nog wel urenlang zo kunnen blijven dansen met Lars. Het was geweldig. Maar het licht ging aan in de club en dat was ons teken dat de heerlijke avond afgelopen was. Met tegenzin liepen we naar de garderobe om onze jassen op te halen.
Eenmaal aangekomen bij de taxi’s stond er maar één taxi. Emma ging samen met Ben en nog iemand anders alvast met die taxi mee terwijl Bente, Lars en ik wachtten op de volgende taxi. Ik vroeg aan Emma of ze mijn ouders wilde laten weten dat het nog wel even kon duren omdat we nog moesten wachten op de volgende taxi en ze zei dat ze dat zou doen. Mijn telefoon werkte namelijk niet in het buitenland en die avond hadden mijn ouders Emma leren kennen bij het avondeten. Toen hadden we geregeld dat Emma mijn ouders zou laten weten wanneer we terug zouden gaan zodat mijn ouders wisten hoe laat ik ongeveer weer in het hotel zou zijn.
“Ik vond het heel leuk vandaag.”
Lars keek mij aan met een glinstering in zijn goddelijke ogen.
“Ja ik ook!”
“Jongens niet te klef he, ik ben er ook nog bij!”
Bente keek ons lachend aan en ik wist dat zij ook had genoten van de avond. Het gevoel van dat moment is niet uit te drukken in woorden. Het was warm, kriebelig, fijn en overweldigend. Het was het gevoel van leven, maar écht leven. Niet in een waas, niet in een bubbel en niet in een veel te snelle achtbaan. Het was een sprookje en eigenlijk te mooi om waar te zijn, maar op dat moment wist ik dat het waar was. Ik was op dat moment, in het nu en met deze onwijs fijne mensen die mij dat gevoel gaven.
Een rilling schoot door mijn lichaam toen ik voelde dat Lars zijn arm om mijn middel heen sloeg en me zachtjes richting de taxi die net was komen aanrijden duwde. In de taxi besloten we dat we bij het hotel nog eventjes bij het zwembad zouden gaan zitten. De taxi was er veel sneller dan dat we hadden verwacht en aangezien mijn ouders toch dachten dat het nog wel een tijdje zou duren voordat ik er zou zijn leek me dit een prima plan. Een half uurtje nog even lekker nagenieten met Bente en Lars zou de perfecte afsluiting van deze geweldige avond zijn.
Bij het zwembad lag ik tegen Lars aan en hij kriebelde mijn rug. Ik was volledig ontspannen en ik wenste dat dit moment nooit over zou gaan. Maar nadat we nog wat gekletst hadden was het toch echt tijd om afscheid te nemen en om te gaan slapen. Lars liep weer met mij mee en voordat we bij de kamer waren hield hij mij tegen en drukte hij mij tegen zich aan. Hij gaf me een kus en verzekerde mij dat hij mij heel graag nog wilde zien als we terug waren in Nederland. De vlinders vlogen door mijn buik en mijn benen werden week. Ik was het gelukkigste meisje op aarde.
Nog helemaal in de wolken deed ik mijn kamerdeur open. Meteen schrok ik me kapot door de paniek in de stem van mijn moeder.
“ISA! Waar was je?!”