1.29 De doorschemering van haar ware aard

“Wat is er? Hoe bedoel je? Ik was stappen dat wist je?”
“Waarom ben je zo ontzettend laat pas terug, Emma zei drie kwartier geleden dat je met tien minuten thuis zou zijn.”
“Dat meen je niet?!”

Vol ongeloof keek ik mijn moeder aan. Mijn hart stond even stil. Ik kon me niet voorstellen dat Emma zo achterbaks zou zijn om mij dit te flikken maar een andere verklaring was er duidelijk niet.

“Mam, we moesten nog echt nog lang wachten op de taxi. Emma zei dat ze dat aan jou door zou geven.”
“Niet liegen Isa. Je mocht mee uit en dit valt me zwaar van jou tegen. Ik was doodongerust.”
“Mam, ik meen het serieus we moesten echt nog lang wachten op de taxi. Ik zat helemaal niet in een taxi achter haar.”

Ik loog wel een beetje. De taxi was er al veel sneller dan verwacht, maar dat kon Emma nooit hebben geweten. Emma heeft expres gelogen tegen mijn moeder en ik kon wel een rede bedenken waarom ze dat had gedaan. Wat een achterbaks meisje was dat.

“Ga maar slapen. We hebben het er morgen over.”
“Ja is goed. Ik zal morgen vragen aan Lars en Bente of ze jou even de waarheid willen vertellen.”

Op hoge poten liep ik de volgende dag naar Emma toe.

“Emma, wat heb jij nou weer gezegd tegen mijn moeder? Ze was mega bezorgd.”
“Huh hoezo? Jullie zaten toch in een taxi achter ons?”
“Ik zei tegen je dat je moest zeggen dat het nog even kon duren, we hadden geen idee hoe lang het zou duren voordat de volgende taxi zou komen.”
“Niet mij nu de schuld geven hoor. Dan had je zelf maar een telefoon moeten hebben die gewoon werkt.”

Ze draaide zich om op haar bedje zonder nog iets te zeggen. Ik stond even met mijn bek vol tanden en besloot om maar even te wachten op Bente en Lars. Niet veel later zag ik de bekende lach van Bente de hoek omkomen.

“Zo dat was me wel een avondje hè!”

Glunderend keek Bente mij aan toen ze dat zei. Maar toen ze zag dat mijn gezicht op onweer stond betrok haar gezicht meteen.

“Jij mag ook wel wat blijer kijken na gisteravond. Het was toch super?”
“Ja, totdat ik thuiskwam. Mijn moeder was zwaar in paniek omdat Emma het zo nodig vond om te zeggen dat we in de taxi achter hen zaten en met tien minuten thuis zouden zijn.”
“Ze heeft WAT gedaan?! Emma wat is dat voor klote streek?!”

Emma deed alsof ze ons gesprek niet hoorde en bleef stug op haar bedje liggen met haar rug naar ons toe. Haar ware aard was zichtbaar geworden en gelukkig was ik niet de enige die dat zag. Ook Bente keek naar haar met een blik dat boekdelen sprak.

“Ja mijn moeder was helemaal in paniek. En ze geloofde me niet eens toen ik zei dat we nog lang moesten wachten op de taxi.”
“Ja begrijpelijk wel. Maar daar gaan we even iets aan doen.”

Bente trok me aan mijn arm omhoog en haakte die van haar in de mijne. Ze sleurde me mee naar het terras waar mijn ouders nog rustig een kopje koffie zaten te drinken. Mijn ouders keken op van de krant die ze aan het lezen waren toen wij voor de tafel stonden.

“Lieve ouders van Isa, we waren gister echt nog lang aan het wachten op de taxi. Isa kon er echt niks aan doen dat we later waren en Emma heeft een rotstreek uitgehaald.”

Vol verwachting wachtte ik de reactie van mijn ouders af. Ik zag dat mijn moeder ons even bedenkelijk aankeek en zei toen dat het oké was. Opgelucht haalde ik adem en besloten we weer terug te gaan naar onze bedjes bij het zwembad.

“Zo dat is geregeld.”

Triomfantelijk keek Bente me aan toen ze dat zei. Ik gaf haar een knuffel en bedankte haar.

“Daar zijn vrienden voor toch!”