“Mop, ik moet je wat vertellen.”
“Wat is er aan de hand schat?”
“Er zijn roddels over mij en ik weet niet meer wat ik moet doen.”
Mijn ouders waren net mijn kamer uitgelopen en er liepen nog steeds tranen over mijn wangen toen ik met een bonkend hart dit gesprek begon met Puck. Mijn Ipod touch lag nog wel in mijn kamer en via msn was ik het gesprek met haar begonnen.
“Ik heb het gehoord ja… Echt superkut man.”
Er liep een koude rilling over mijn rug en ik voelde me nog slechter dan daarvoor. Puck zat niet bij mij op school, sterker nog ze zat helemaal niet in dezelfde stad als ik op school. Hoe was het mogelijk dat zelfs zij het al wist? Als het binnen een paar dagen al zo uit de hand was gelopen, hoe erg ging het dan nog worden?
“Van wie heb je dat gehoord dan?”
“Ik kreeg een berichtje van Manon of ik het al gehoord had en toen vertelde ze dat.”
Ik had geen kracht meer om te reageren op dit bericht. Ik zag letterlijk mijn wereld nog meer instorten terwijl ik dacht dat dat niet eens meer mogelijk was. Ik was niet alleen op school en op de hockeyclub niet meer veilig, maar nu was ook het dorp erbij gekomen. Mensen die in het dorp expres het verhaal aan het verspreiden waren en er was niks dat ik ertegen kon doen.
Ik verstopte me onder de dekens en ik schreeuwde het uit in mijn kussen. De machteloosheid die ik op dat moment voelde is onbeschrijfelijk. Ik hoorde berichtjes binnenkomen op mijn Ipod maar ik kon het nog niet opbrengen om te kijken. Ik wilde even helemaal afgezonderd zijn. Ik moest het allemaal even laten bezinken.
Ik was het gesprek met Puck begonnen zodat ik eindelijk mijn kant van het verhaal aan iemand kon vertellen die nog van niks wist. Maar zelfs dat was al niet meer mogelijk. Ik opende de berichtjes op mijn Ipod nadat ik al mijn moed verzameld had.
“Maar wat is er gebeurd dan?”
“Isa? Gaat het wel?”
“Isa?”
“Isa, je moet wel weten dat ik er voor je ben.”
“Sorry, het is gewoon een klotedag. Mijn ouders waren net in mijn kamer en die weten het ook al. Ze hebben mijn laptop en telefoon mee genomen naar beneden omdat ze denken dat dat beter is of zo.”
“Ah shit nee. Wil je anders naar mij toe komen? Dan kunnen we even praten.”
“Ja is goed, tot straks.”
Ik wilde naar Puck toe, heel graag zelfs. Even niet thuis zijn en met iemand kunnen praten over alles. Maar, dan moest ik wel naar beneden toe. Mijn ouders onder ogen komen leek op dat moment bijna onmogelijk. Ik zat een paar minuten voor me uit te staren toen ik de voordeur hoorde. Ik wist dat papa en mama nog even weg moesten vanavond en het geluid van de voordeur klonk als muziek in mijn oren. Ik stond op, liep naar beneden en gelukkig waren inderdaad mijn ouders al weg. Dat was weer één obstakel minder.
Ik hoorde geluid uit de ‘gamekamer’ komen wat betekende dat mijn broertjes daar rustig zaten te gamen, de kust was veilig. Snel liep ik naar de garage toe en pakte ik mijn fiets. Puck woonde maar 5 minuten van mij vandaan dus ik was er zo.
Toen ze de deur opendeed en ze mijn behuilde gezicht zag gaf ze me een knuffel.
“Jeetje Isa. Wat een kutzooi.”
“Dat kan je wel zeggen, ja.”
Ik keek haar half lachend met tranen in mijn ogen aan en op dat moment brak ik. Wat was het een kutzooi inderdaad.
We liepen naar haar kamer en ploften neer op bed. Ik keek haar grondig aan om te kijken of haar gezicht veranderd was. Ik bestudeerde de blik in haar ogen en de manier waarop ze naar mij keek. Haar gezicht zag eruit zoals altijd, het leek niet veranderd, maar ergens nam ik daar geen genoegen mee. Alsof ik mezelf aan het aanpraten was dat ook zij anders zou kijken naar mij. Ik durfde niet te geloven dat er niks was veranderd.
“Isa wat doe je?”
“Denk jij nu anders over mij?”
“Tuurlijk niet gek. Doe eens normaal jij. Ik ken jou al bijna mijn hele leven.”
En weer kon ik het niet drooghouden. Tranen stroomden over mijn wangen en ik kon niks meer uitbrengen. Ik was zo opgelucht dat ik eindelijk iemand had gevonden die in mijn team zat.
Toen ik ging slapen dacht ik nog even terug aan het gesprek met Puck. Het was een kutzooi maar ik had in ieder geval iemand in mijn team zitten.