Ik werd omringt door dansende mensen die allemaal uitstraalde dat ze een leuke avond hadden. De een uitbundiger dan de ander, maar iedereen was duidelijk aan het genieten. Ik probeerde me een weg te banen naar de bar om een biertje te bestellen maar dat was nog een heel avontuur. Ik worstelde mezelf door de dansende mensenmassa heen en riep af en toe sorry als ik iemand aan de kant duwde. Eenmaal aangekomen bij de bar bestelde ik twee biertjes en begon ik weer aan mijn weg terug naar Vera. Dit keer moest ik ook nog opletten dat niet al het bier zou verdwijnen op de grond. Ik voelde het koude bier dat over de rand van het plastic bekertje klotste over mijn hand heen gaan. Een beetje verderop zag ik Vera staan en met moeite lukte het me om daar te komen zonder dat het bier helemaal op de grond verdwenen was.
“Pfoe dat was een hele bevalling.”
“Ja het is druk he!”
Het was fascinerend om te zien hoe iedereen genoot. De een was aan het praten, in hoeverre dat mogelijk was met de harde muziek op de achtergrond, en de ander ging helemaal op in het dansen. Ik kreeg een bijna euforisch gevoel toen ik dacht aan de nieuwe mensen die ik nu eindelijk kon leren kennen.
Ik stelde me voor hoe ik naar al deze mensen toe kon lopen, mezelf voor kon stellen zonder enige angst dat ze ineens over ‘mijn verhaal’ zouden beginnen. Het euforische sloeg ineens om toen ik bedacht dat ik eigenlijk niet eens meer zou weten hoe ik dat zou moeten doen. Wat moest ik zeggen? Wie was ik eigenlijk zonder alle vooroordelen en haatdragende opmerkingen? Waren de deeltjes die ik miste nog wel terug te vinden?
Ik begon waziger te zien en mijn ogen begonnen te prikken. Ik wist wat dit betekende en ik wist ook heel goed dat dit vanavond niet ging gebeuren. Ik knipperde een aantal keer met mijn ogen terwijl ik een paar grote slokken van mijn biertje nam. Ik voelde het koude bier in mijn keel en ik haalde een keer goed adem. Ik ging genieten van deze avond, ik zou me niet meer laten leiden door alles wat ik wilde achterlaten.
Ik begon te bewegen op de muziek, langzaam maar zeker kreeg ik het ritme een beetje te pakken. Hoe meer ik het ritme voelde, hoe minder mijn zorgen werden. Vera stootte me aan en ik verstond niet wat ze zei. Ze draaide zich om en liep weg. Lichtelijk verbaasd bleef ik achter totdat ik zag dat ze hetzelfde avontuur begon als ik daarvoor had gedaan. Ze liep zelfverzekerd door de mensenmassa heen richting de bar. Het leek haar veel makkelijker af te gaan, ze bewoog soepel en ontweek af en toe een arm terwijl ze haar weg voortzette. Ze straalde zelfvertrouwen uit, iets waar ik een stiekem een beetje jaloers van werd. Ik hoopte dat ik dat uiteindelijk ook weer terug zou vinden. Dat ik mezelf weer kon zijn zoals voordat alle ellende begon. Weer vrolijk en sociaal kon zijn een me niet meer zoveel zorgen zou maken.
Vera kwam terug met de biertjes en begon weer te dansen, ook ik begon steeds uitbundiger te dansen. Alle zorgen verdwenen even uit mijn hoofd en de tijd vloog voorbij. Het licht ging ineens aan en dat was het teken dat de avond afgelopen was. Lichtelijk dronken strompelde we naar huis toe. We woonde gelukkig op kruipafstand van de stad dus we waren zo thuis. We bespraken de avond en ik zei dat het een onwijs leuke eerste avond was. Dat ik het echt naar mijn zin had gehad en had genoten. Ik hoefde eindelijk een keer niet te liegen over hoe ik het had gevonden; ik had echt genoten.
Voldaan lag ik even later in bed nog na te genieten van de avond en mijn eerste dag in deze stad. Het was een goed begin en dat is het halve werk toch? De mist verdween langzamerhand, ik kreeg steeds meer vertrouwen in dat het goed zou komen. De nodige ups en downs zouden nog komen, maar ik zou me niet meer uit het veld laten slaan.